In de HEVBTP-groep was 32% van de patiënten gecombineerd met andere weefsel- of structurele schade, en hadden 3 patiënten (12%) een popliteaal vaatletsel dat chirurgisch herstel vereiste.
Daarentegen had slechts 16% van de patiënten in de niet-HEVBTP-groep andere verwondingen, en had slechts 1% popliteaal vasculair herstel nodig.Bovendien had 16% van de EVBTP-patiënten een gedeeltelijke of volledige peroneuszenuwbeschadiging en 12% had het kuitcompartimentsyndroom, vergeleken met respectievelijk 8% en 10% van de controlegroep.
Traditionele classificatiesystemen voor tibiale plateaufracturen, zoals de classificaties Schatzker, Moore en AO/OTA, zijn ontworpen om chirurgen te helpen de bijbehorende verwondingen te identificeren en behandelplannen te ontwikkelen
Deze fracturen worden meestal geclassificeerd als AO C en Schatzker V of VI
De specifieke kenmerken van dit type fractuur kunnen echter door deze classificatie over het hoofd worden gezien, waardoor sommige patiënten onnodige ziektes kunnen krijgen in de aanwezigheid van ernstige neurovasculaire complicaties.
Het letselmechanisme van HEVBTP is vergelijkbaar met dat van een anteromediale tibiaplateaufractuur gecombineerd met posterieur extern complex letsel en posterieure kruisbandruptuur
Daarom moet bij de fractuur van het anteromediale tibiale plateau aandacht worden besteed aan de verwonding van de posterolaterale zijde van het kniegewricht.
In de huidige studie was het in ons geval beschreven letsel vaak vergelijkbaar met een compressiefractuur van het tibiaplateau.In tegenstelling tot verwondingen aan zacht weefsel van de posterolaterale of achterste kruisband zijn de verwondingen in deze gevallen echter benig en worden ze beschouwd als spanningsfracturen op de metafyse of het laterale plateau.
Het is duidelijk dat de identificatie van letselpatronen chirurgen in staat stelt patiënten met fracturen optimaal te behandelen.Identificatie wordt mogelijk gemaakt door de gelijktijdige acquisitie van multiplanaire beeldvorming en computertomografie om de subtiliteiten van het letsel te bepalen.
Het is belangrijk om het belang van deze blessure, die een belangrijke gerelateerde blessure is, te onderkennen.
Moore erkende dat bepaalde typen tibiaplateaublessures niet op zichzelf staan, maar een spectrum van verwondingen vertegenwoordigen, waaronder ligamenteuze en neurovasculaire verwondingen.
Op dezelfde manier werd in dit onderzoek gevonden dat hyperextensie en varus-tibiaplateau bicondylaire fracturen geassocieerd zijn met een 32% hoger risico op andere verwondingen, waaronder letsel aan de knieholte, peroneuszenuwletsel en compartimentsyndroom.
Concluderend kunnen we stellen dat hyperextensie en varus bicondylaire tibiaplateaufracturen een uniek patroon vormen van tibiaplateaufracturen.De beeldkenmerken van deze modus zijn
(1) Verlies van de normale posterieure helling tussen het sagittale vlak en het tibiale gewrichtsoppervlak
(2) Spanningsfractuur van de achterste cortex
(3) Compressie van de voorste cortex, varusvervorming op coronaal zicht.
Chirurgen moeten erkennen dat dit letsel kan optreden na een laagenergetisch letselmechanisme bij oudere volwassenen met een relatief hoog niveau van neurovasculair letsel.De beschreven reductie- en immobilisatiestrategieën kunnen worden gebruikt om deze vorm van letsel te behandelen.
Posttijd: 16 mei 2022